تلسکوپ چیست و چگونه کار می کند؟

شاید بیرون رفته و به تماشای ستارگان در آسمان شب و جستجوی صور فلکی پرداخته باشید. یا شاید قبلاً در مورد صور فلکی چیزهای آموخته اید و اکنون می خواهید با کمک تلسکوپ به اجسامی مانند ماه، سیارات یا ستارگان نگاه دقیق تری بیندازید. تلسکوپ هایی که برای بزرگنمایی اجسام دور استفاده می شوند انواع مختلفی داشته و محدوده های قیمتی زیادی را باید در هنگام انتخاب مد نظر قرار دهید. چگونه دریابید کدام یک برای شما مناسب تر است؟ چگونه می توانید مطمئن باشید هنگام استفاده از تلسکوپ جدید برای رصد ستاره ها، ناامید نخواهید شد؟

در این مقاله نحوه عملکرد تلسکوپ را بررسی کرده، انواع تلسکوپ ها را مورد بحث قرار داده و نگاهی به مقرها ها و لوازم جانبی تلسکوپ می اندازیم. همچین در صورت تمایل می توانید مقاله بهترین تلسکوپ های سال را نیز مشاهده کنید.

تلسکوپ چیست

تلسکوپ وسیله مورد استفاده برای مشاهده اجرام دور در فضا از طریق جمع آوری و تمرکز نور یا سایر اشکال تابش الکترومغناطیسی می باشد. تلسکوپ ها در سایزها و انواع مختلفی، از تلسکوپ های دستی ساده گرفته تا تجهیزات عظیم و پیچیده مورد استفاده منجمین حرفه ای وجود دارند.

تلسکوپ‌ها با کمک مجموعه ای از عدسی‌ها و/یا آینه‌ها باعث جمع‌آوری و تمرکز نور از اجرام دور دست شده و امکان بزرگ‌نمایی و مشاهده جزئیات را فراهم می کنند. هرچه دیافراگم (یا دهانه) تلسکوپ بزرگتر باشد، قادر به جمع آوری نور بیشتری بوده و جزئیات و وضوح جسم مشاهده شده بیشتر خواهد بود.

تلسکوپ ها برای اهداف مختلفی از جمله تحقیقات نجومی، اکتشاف سیارات و رصد آماتور ستارگان استفاده می شوند. آنها نقش مهمی در افزایش درک ما از جهان داشته و منجر به کشفیات بسیار مهمی درباره جایگاه ما در جهان شده اند.

تلسکوپ ها در اصل ابزارهای طراحی شده برای جمع آوری و بزرگنمایی نور اجرام دوردست می باشند و به ما امکان مشاهده و مطالعه دقیق آنها را می دهند. می توان آنها را به عنوان ظرف های نوری غول پیکری در نظر گرفت که تا حد امکان نور را از اجرام سماوی جمع آوری کرده و برای مشاهده و تجزیه و تحلیل به یک نقطه کانونی هدایت می کنند.

طراحی تلسکوپ ها بسته به کاربرد مد نظر و نوع تابشی که باید تشخیص دهند، متفاوت است. برای مثال، تلسکوپ های نوری از عدسی ها یا آینه ها برای تمرکز نور مرئی استفاده می کنند، در حالیکه تلسکوپ های رادیویی از دیش ها یا آرایه های بزرگ برای دریافت امواج رادیویی بهره می برند.

علاوه بر جمع آوری و تمرکز نور، از تلسکوپ ها می توان برای تجزیه و تحلیل مشخصات آن نور، مانند طول موج یا وضعیت قطبش آن استفاده کرد. این موارد اطلاعات ارزشمندی در مورد شی رصد شده مانند ترکیب شیمیایی یا دمای آن در اختیار کاربر قرار می دهند.

تلسکوپ ها توسط اخترشناسان آماتور و حرفه ای برای مطالعه طیف گسترده ای از اجرام در جهان، از جمله ستارگان، سیارات، کهکشان ها و سایر اجرام آسمانی مورد استفاده قرار می گیرند. آنها منجر به بسیاری از اکتشافات مهم، مانند وجود سیارات فراخورشیدی، تشخیص امواج گرانشی، و مشاهده تابش پس زمینه ریزموج کیهانی شده اند.

به طور کلی، تلسکوپ ها ابزارهایی ضروری برای افزایش درک ما از کیهان بوده و نقش مهمی در تحقیقات علمی سال های آینده خواهند داشت.

اصطلاحات تلسکوپ

در اینجا برخی از اصطلاحات رایج مرتبط با تلسکوپ ارائه می شود

• مقعر – عدسی یا آینه ای که باعث پخش نور می شود.
• محدب – عدسی یا آینه ای که باعث می شود نور در یک نقطه کانونی جمع شود
• میدان دید – ناحیه ای از آسمان که با یک چشمی معین از طریق تلسکوپ قابل مشاهده است.
• فاصله کانونی – فاصله مورد نیاز یک لنز یا آینه برای متمرکز نمودن نور.
• نقطه کانونی یا فوکوس – نقطه ای که در آن نور عدسی ها یا آینه به هم می رسد.
• بزرگنمایی (قدرت) – فاصله کانونی تلسکوپ تقسیم بر فاصله کانونی چشمی.
• وضوح – مقدار فاصله ای که دو جسم می توانند به هم نزدیک باشند و در عین حال هنوز به عنوان اجرام مجزا شناسایی شوند، معمولاً بر حسب ثانیه – قوس اندازه گیری می شوند (این برای آشکار کردن جزئیات دقیق یک جسم مهم است و به دیافراگم تلسکوپ مربوط می شود).

نحوه کار تلسکوپ

تلسکوپ وسیله ای شگفت انگیز بوده و قابلیت این را دارد که اجرام دور را بسیار نزدیکتر نشان دهد. تلسکوپ‌ها در اشکال و سایز های مختلفی، از یک لوله پلاستیکی کوچک که می توان از یک فروشگاه اسباب‌بازی با قیمت ۲ دلار خریداری کرد تا تلسکوپ فضایی هابل با چندین تن وزن، عرضه می شوند. تلسکوپ‌های آماتور جایی بین این دو قرار می‌گیرند، و با وجود اینکه به اندازه هابل قدرتمند نیستند اما می توانند کارهایی باورنکردنی انجام دهند. برای مثال، یک تلسکوپ کوچک 6 اینچی (15 سانتی متری) به شما امکان قرائت نوشته روی یک سکه را از فاصله 150 فوتی (46 متری) می دهد

بیشتر تلسکوپ های امروزی در یکی از این دو نوع عرضه می شوند:

1. تلسکوپ انکساری که در آن از عدسی های شیشه ای استفاده می شود
2. تلسکوپ انعکاسی که در آن به جای عدسی از آینه استفاده می شود.

هر دو نوع دقیقاً یک کار را اما به روش های کاملاً متفاوت انجام می دهند.

برای درک نحوه عملکرد تلسکوپ ها، اجازه دهید یک سوال مطرح کنیم. چرا نمی توان جسمی را در فاصله دوری قرار دارد به راحتی دید؟ برای مثال، چرا نمی توان نوشته روی یک سکه را در فاصله 150 فوتی با چشم غیرمسلح خواند؟ پاسخ این سوال ساده است: این جسم فضای زیادی را روی صفحه چشم (شبکیه) اشغال نمی کند. اگر می‌خواهید به دوربین دیجیتال فکر کنید، در فاصله 150 فوتی، نوشته روی سکه تعداد پیکسل‌های کافی را روی حسگر شبکیه نمی‌پوشاند تا بتوان نوشته‌ها را خواند.

در صورت داشتن یک «چشم بزرگ‌تر»، می‌توان نور بیشتری را از جسم جمع‌آوری کرده و تصویر روشن‌تری ایجاد نمود و سپس امکان بزرگنمایی بخشی از آن تصویر برای کشیده شدن پیکسل‌های بیشتر روی شبکیه وجود دارد. دو قطعه در تلسکوپ این امر را ممکن می کنند:

1. عدسی شیئی (در تلسکوپ های انکساری) یا آینه اصلی (در تلسکوپ های انعکاسی) نور زیادی را از یک جسم دور جمع کرده و آن نور یا تصویر را به یک نقطه یا کانون می رساند.
2. یک عدسی چشمی نور روشن را از کانون عدسی شیئی یا آینه اصلی گرفته و آن را “گسترش می دهد” (آن را بزرگ می کند) تا بخش بزرگی از شبکیه را اشغال کند. این همان اصل مورد استفاده در یک ذره بین (عدسی) می باشد. تصویر کوچکی را گرفته و آن را روی شبکیه چشم پخش می کند تا بزرگ به نظر برسد.

با ترکیب عدسی شیئی یا آینه اصلی با چشمی، یک تلسکوپ خواهید داشت. در اینجا نیز، ایده اصلی جمع آوری مقدار زیادی نور برای ایجاد یک تصویر روشن در داخل تلسکوپ می باشد، در ادامه از چیزی مانند یک ذره بین برای بزرگنمایی (بزرگنمایی) آن تصویر روشن استفاده می شود تا فضای زیادی را روی شبکیه کاربر اشغال کند..

تلسکوپ دو قابلیت کلی دارد:

1. تا چه حد قادر به جمع آوری نور می باشد
2. تا چه حد می تواند تصویر را بزرگ کند

توانایی تلسکوپ در جمع آوری نور مستقیماً به قطر عدسی یا آینه – دیافراگم – مورد استفاده برای جمع آوری نور مرتبط است. به طور کلی، هرچه دیافراگم بزرگتر باشد، تلسکوپ نور بیشتری را جمع آوری و متمرکز نموده و تصویر نهایی روشن تر می شود.

بزرگنمایی تلسکوپ یا توانایی آن در بزرگنمایی تصویر، به ترکیب عدسی های مورد استفاده بستگی دارد. چشمی کار بزرگنمایی را انجام می دهد. از آنجایی که تقریباً با هر تلسکوپی و با کمک چشمی های مختلف می توان به بزرگنمایی دست یافت، دیافراگم مشخصه مهمتری نسبت به بزرگنمایی محسوب می شود.

برای درک اینکه یک تلسکوپ واقعاً چگونه کار می کند، اجازه دهید نحوه بزرگ کردن تصویر در یک تلسکوپ انکساری (از نوع با عدسی) را برای نزدیک تر نشان دادن آن بررسی نمائیم.

انواع تلسکوپ

چندین نوع تلسکوپ وجود دارد، هر یک با طراحی و مزایای خود. در ادامه، تعدادی از اصلی‌ترین انواع تلسکوپ را توضیح می‌دهیم:

تلسکوپ های انکساری

هانس لیپرشی از میدلبورگ، هلند، برای اختراع تلسکوپ انکساری در سال 1608 مورد تقدیر قرار گرفت و ارتش برای نخستین بار از این ابزار استفاده نمود. گالیله نیز اولین کسی بود که از این تلسکوپ در نجوم استفاده کرد. طرحهای لیپرشی و گالیله هر دو شامل ترکیبی از عدسی های محدب و مقعر بودند. در حدود سال 1611،کپلر این طرح را ارتقاء بخشید به گونه ای که دارای دو عدسی محدب بود و تصویر را وارونه می کرد. طرح کپلر هنوز هم طرح اصلی در تلسکوپ های انکساری امروزی بوده و بعداً پیشرفت هایی در لنزها و شیشه آنها صورت گرفت.

اکثر ما با تلسکوپهای انکساری آشنایی داریم. آنها دارای بخش های زیر می باشند:

• یک لوله بلند، از جنس فلز، پلاستیک یا چوب
• یک لنز ترکیبی شیشه ای در قسمت جلویی (عدسی شیئی)
• یک لنز ترکیبی شیشه ای دوم (چشمی)

لوله لنزها را در فاصله مناسبی از یکدیگر نگه می دارد. این لوله همچنین به جلوگیری از ورود گرد و غبار، رطوبت و نور که باعث ایجاد اختلال در تشکیل یک تصویر مناسب می شوند، کمک می کند. عدسی شیئی نور را جمع‌آوری کرده و آن را خم نموده یا آن را به کانونی در نزدیکی پشت لوله بر می گرداند. چشمی، تصویر را به چشم کاربر رسانده و آن را بزرگ می کند. فاصله کانونی در چشمی ها بسیار کوتاهتر از لنزهای شیئی است.

در تلسکوپ های انکساری آکروماتیک از لنزهایی استفاده می شود که برای جلوگیری از انحراف رنگی( یک هاله رنگین کمانی که گاهی در اطراف تصاویری که از طریق یک تلسکوپ انکساری مشاهده می شوند، ظاهر می شود) اصلاح نشده اند. در عوض، برای رفع این مشکل معمولا” دارای لنزهای “پوشش دار” هستند. تلسکوپ های انکساری آپوکروماتیک از طرح های دارای چند عدسی یا عدسی های تهیه شده از سایر انواع شیشه (مانند فلوریت) برای جلوگیری از انحراف رنگی استفاده می کنند. تلسکوپ های انکساری آپوکروماتیک بسیار گرانتر از تلسکوپ های انعکاسی آکروماتیک هستند.

تلسکوپ های انکساری قدرت تفکیک خوبی دارند که به اندازه کافی برای مشاهده جزئیات سیارات و ستاره های جفت بالا می باشد. با این حال، ساخت عدسی های شیئی بزرگ (بیشتر از 4 اینچ یا 10 سانتی متر) برای تلسکوپ های انکساری دشوار است. با در نظر گرفتن هزینه هر واحد دیافراگم، تلسکوپ های انکساری ها نسبتاً گران هستند. از آنجایی که دیافراگم محدود است، یک تلسکوپ انکساری نسبت به سایر انواع تلسکوپ برای رصد اجرام کم نور و عمیق آسمان، مانند کهکشان ها و سحابی ها، کمتر مفید است.

تلسکوپ ها انعکاسی

ایزاک نیوتن در سال 1680 این تلسکوپ های انعکاسی را بعنوان راه حلی برای مشکل انحراف رنگی (هاله رنگین کمان) که در زمان وی در مورد تلسکوپ های انکساری مطرح بود، ساخت. نیوتن به جای استفاده از عدسی برای جمع آوری نور، از یک آینه منحنی فلزی (آینه اصلی) برای جمع آوری نور و انعکاس آن به کانون استفاده نمود. آینه ها مانند لنزها مشکلات انحراف رنگی را ندارند. نیوتن آینه اصلی را در پشت لوله قرار داد.

از آنجایی که آینه نور را به داخل لوله بر می گرداند، او مجبور شد از یک آینه کوچک و تخت (آینه ثانویه) در مسیر کانونی آینه اصلی استفاده کند تا تصویر را از کناره لوله به سمت چشمی منحرف نماید. در غیر این صورت، سر او در مسیر نور ورودی قرار می گرفت. ممکن است تصور کنید که آینه ثانویه بخشی از تصویر را مسدود می کند، اما از آنجایی که در مقایسه با آینه اصلی که مقدار زیادی نور را جمع آوری می کند بسیار کوچک است، آینه کوچکتر جلوی تصویر را نمی گیرد.

در سال 1722، جان هدلی طرحی را ارائه داد که در آن از آینه های سهمی شکل استفاده می شد و بعدها نیز پیشرفت های زیادی در ساخت آینه ها صورت گرفت. تلسکوپ انعکاسی نیوتنی طرح بسیار موفقی بود و هنوز یکی از محبوب ترین طرح های تلسکوپ مورد استفاده می باشد.

تلسکوپ های انعکاسی نیوتنی

تلسکوپ های انعکاسی میدان گسترده (یا میدان وسیع) نوعی تلسکوپ های انعکاسی نیوتنی با نسبت های کانونی کوتاه و بزرگنمایی پائین هستند. نسبت کانونی یا f/number، فاصله کانونی تقسیم بر دیافراگم بوده و به روشنایی تصویر مربوط می شود. آنها میدان دید وسیع تری را نسبت به تلسکوپ های با نسبت کانونی طولانی تر ارائه داده و نماهای روشن و پانورامایی از دنباله دارها و اجرام اعماق آسمان مانند سحابی ها، کهکشان ها و خوشه های ستاره ای را در اختیار کاربر قرار می دهند.

تلسکوپ‌های دابسونی نوعی تلسکوپ انعکاسی نیوتنی با یک لوله ساده و مقر alt-azimuth هستند. ساخت یا خرید آنها بدلیل آنکه از پلاستیک، فایبرگلاس یا تخته سه لا ساخته شده اند، ارزان است. تلسکوپهای دابسونی ممکن است دیافراگم های بزرگ داشته باشند (6 تا 17 اینچ، 15 تا 43 سانتی متر). به دلیل دیافراگم بزرگ و قیمت پایین، تلسکوپ های دابسونی برای رصد اجرام در اعماق آسمان مناسب هستند.

ساخت تلسکوپ انعکاسی ساده و ارزان است. آینه های اصلی با دیافراگم بزرگ (بیشتر از 10 اینچ یا 25 سانتی متر) را می توان به راحتی ساخت، در نتیجه در این تلسکوپ ها هر واحد دیافراگم هزینه نسبتاً اندکی دارد. تلسکوپ های انعکاسی‌ها ظرفیت جمع‌آوری نور زیادی را داشته و قادر به تولید تصاویر روشنی از اجسام کم‌نور اعماق آسمان برای مشاهده بصری و همچنین عکاسی نجومی هستند. یکی از معایب تلسکوپ های انعکاسی ها این است که گهگاه مجبور مخواهید شده آینه ها را تمیز و تراز کنید. همچنین اشتباهات جزئی در تراش آینه ها می تواند منجر به مخدوش شدن تصویر گردد. در اینجا برخی از مشکلات رایج مطرح می شوند :

• انحراف کروی – نور منعکس شده از حاشیه آینه به نقطه ای تا حدی متفاوت از نور منعکس شده از مرکز متمرکز می شود.
• آستیگماتیسم – آینه به طور متقارن با مرکز خود گرد نمی شود (برای مثال ممکن است کمی تخم مرغی شکل باشد). تصاویر ستاره ها به جای نقاط، روی صلیب ها متمرکز می شوند.
• کما – با اینکه انواع واقع در مرکز نقاط نورانی واضحی هستند اما ستارگان نزدیک لبه میدان مانند دنباله دارها کشیده به نظر می رسند.

علاوه بر این، همه تلسکوپ های انعکاسی ها به دو دلیل در معرض از دست دادن مقداری نور هستند: اول، آینه ثانویه مانع از ورود نور به تلسکوپ می شود. دوم، هیچگونه پوششی برای آینه در تلسکوپ های انعکاسی 100 درصد نوری را که به آن برخورد می کند برنمی گرداند – بهترین پوشش ها 90 درصد نور ورودی را باز می گردانند.

تلسکوپ های ترکیبی یا کاتادیوپتری

تلسکوپ های ترکیبی یا کاتادیوپتری ترکیبی از عناصر تلسکوپ های انکساری و انعکاسی را در طراحی خود دارند. اولین تلسکوپ مرکب توسط ستاره شناس آلمانی برنهارد اشمیت در سال 1930 ساخته شد. تلسکوپ اشمیت دارای یک آینه اصلی در پشت تلسکوپ و یک صفحه اصلاح کننده شیشه ای در جلوی تلسکوپ برای حذف انحرافات کروی بود. این تلسکوپ عمدتاً برای عکاسی استفاده می‌شد، زیرا فاقد آینه یا چشمی ثانویه بود – در عوض، فیلم عکاسی در کانون اصلی آینه اصلی قرار می‌گرفت. امروزه طرح اشمیت-کاسگرین که در دهه 1960 اختراع شد، محبوب ترین نوع تلسکوپ است که در آن از یک آینه ثانویه که نور را از طریق سوراخی در آینه اصلی به چشمی می تاباند، استفاده می شود.

نوع دوم تلسکوپ مرکب توسط یک ستاره شناس روسی به نام D. Maksutov اختراع شده، هر چند یک ستاره شناس هلندی به نام A. Bouwers در سال 1941، قبل از Maksutov، نیز طرح مشابهی را ارائه کرده بود. تلسکوپ ماکسوتوف شبیه طرح اشمیت است، اما از عدسی های اصلاح کننده کروی تری استفاده می کند. طرح Maksutov-Cassegrain شبیه طرح Schmidt Cassegrain می باشد.

پایه های تلسکوپ

تلسکوپ ها باید توسط نوعی پایه یا مقر پشتیبانی شوند – در غیر این صورت باید همیشه آن را نگه دارید. مقر تلسکوپ به شما اجازه می دهد:

• تلسکوپ را ثابت نگه دارید
• تلسکوپ را به سمت ستاره ها یا اجرام دیگر (پرندگان) بگیرید.
• تلسکوپ را برای حرکت ستارگان بعلت چرخش زمین تنظیم کنید
• دستان خود را برای فعالیت های دیگر (تمرکز، تغییر چشمی، یادداشت برداری، نقاشی) آزاد کنید.

دو نوع مقر تلسکوپ وجود دارد:

• Alt-azimuth
• استوایی

پایه alt-azimuth دارای دو محور چرخش افقی و عمودی می باشد. برای نشان روی تلسکوپ به سمت یک جسم، آن را در امتداد افق (محور آزیموت) به سمت موقعیت افقی جسم چرخانده و سپس تلسکوپ را در امتداد محور ارتفاع به سمت موقعیت عمودی جسم کج کنید. استفاده از این نوع مقر ساده بوده و بیشتر در تلسکوپ های ارزان قیمت رایج است. مقر alt-azimuth دو نوع دارد:

• توپ و سوکت – این مدل در دو تلسکوپ میدان گسترده ارزان قیمت مورد استفاده قرار می گیرد. دارای انتهای توپی شکل بوده که آزادانه در پایه سوکت می چرخد.
• راکر باکس – پایه جعبه با مرکز ثقل کم، معمولاً از تخته سه لا، با یک پایه دایره ای افقی (محور آزیموت) و یاتاقان های تفلون برای محور ارتفاع ساخته شده است. این پایه معمولا در تلسکوپ های دابسونی استفاده شده و پشتیبانی مناسبی را برای تلسکوپ سنگین و همچنین حرکت یکنواخت و بدون اصطکاک فراهم می کند.

حرکت یک مقر alt-azimuth در رابطه با یک ستاره

اگرچه پایه alt-azimuth برای استفاده ساده و راحت است، اما به درستی حرکت ستارگان را ردیابی نمی کند. در تلاش برای دنبال کردن حرکت یک ستاره، به جای یک قوس یکنواخت در سراسر آسمان، مقر حرکتی زیگزاگی ایجاد می کند. حرکت زیگزاگ در شکل بالا اغراق‌آمیز و برای مصورسازی ساده شده است. در واقع مراحل بیشتری وجود دارد و هر مرحله کوچکتر خواهد بود. این امر باعث شده که این نوع پایه برای عکاسی از ستارگان مفید نباشد.

مقر استوایی همچنین دارای دو محور عمود بر چرخش است – صعود راست و انحراف. با این حال، به جای اینکه به سمت بالا و پایین جهت گیری داشته باشد، زاویه مشابهی با محور چرخش زمین کج می شود. پایه استوایی در دو نوع موجود است:

• مقر استوایی آلمانی – به شکل “T.” محور طویل “T” با قطب زمین همسو است.
• مقر چنگال – یک چنگال دو شاخه که روی گوه ای که با قطب زمین هم تراز می باشد، قرار دارد. پایه چنگال یک محور چرخش و شاخک ها محور دیگر هستند.

حرکت مقر استوایی نسبت به یک ستاره

هنگامی که مقرهای استوایی به درستی با قطب‌های زمین هم‌تراز شوند، به تلسکوپ اجازه می دهند حرکت یکنواخت و قوس مانند یک ستاره را در آسمان دنبال کند. همچنین، آنها ممکن است به موارد زیر مجهز باشند:

• تنظیم دایره ها – به شما این امکان را می دهد که به راحتی یک ستاره را از طریق مختصات آن پیدا کنید (عروج راست، انحراف)
• محرک های موتوری– به شما یا رایانه شما (لپ تاپ، دسکتاپ یا PDA) اجازه می دهد تا مداوم تلسکوپ را برای ردیابی یک ستاره هدایت کنید.

برای عکاسی نجومی یک مقر استوایی مورد نیاز است.

چشمی ها

چشمی دومین عدسی در تلسکوپ های انکساری یا تنها عدسی در یک تلسکوپ انعکاسی می باشد. چشمی‌ها در طرح‌های اپتیکی بسیاری وجود دارند و از ترکیب یک یا چند لنز تشکیل شده‌اند – آنها تقریباً مانند تلسکوپ‌های کوچک هستند.

اهداف چشمی عبارتند از:

• تولید و امکان تغییر بزرگنمایی تلسکوپ
• تولید یک تصویر واضح
• ایجاد فاصله راحتی چشمی مناسب (فاصله بین چشم شما و چشمی هنگامی که تصویر در فوکوس است)
• تعیین میدان دید تلسکوپ: ظاهری – چه مقدار از آسمان، بر حسب درجه، تنها از طریق چشمی و لبه به لبه دیده می شود (بر روی چشمی مشخص می شود ؛ حقیقی یا واقعی – چه مقدار از آسمان را می توان دید زمانی که آن چشمی در تلسکوپ قرار می گیرد (میدان واقعی = میدان ظاهری / بزرگنمایی)

انواع مختلفی از طراحی های چشمی وجود دارد:

• Hygens
• رامسدن
• ارتوسکوپی
• Kellner و RKE
• ارفل
• Plossl
• ناگلر
• بارلو (در ترکیب با چشمی دیگر برای افزایش بزرگنمایی 2 تا 3 برابر استفاده می شود)

چشمی های هویگنس و رامسدن قدیمی ترین طرح ها می باشند. آنها دچار انحرافات رنگی می باشند و اغلب با ارزان ترین و کم اثرترین تلسکوپ ها عرضه می شوند.

چشمی های ارتوسکوپی توسط ارنست ابه در سال 1880 اختراع شد. این ها دارای چهار عنصر و یک میدان دید ظاهری 45 درجه بوده و تا حدی باریک هستند. طراحی اپتیکال نمای واضحی را ارائه می دهد، فاصله راحتی چشم مناسبی داشته و برای مشاهده سیاره ها عالی به نظر می رسند. قیمت هر چشمی ارتوسکوپی می تواند از 50 تا 100 دلار متغیر باشد.

این نوع عدس‌ها به دلیل ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود، در زمینه مشاهده‌ی اجسام آسمانی و نیز میکروسکوپی بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرند.

ویژگی‌ها و توصیفات اصلی عدس‌های نوری ارتوسکوپی به شرح زیر است:

1. طراحی نوری
2. میدان دید ظاهری
3. کیفیت تصویر
4. تسهیم چشممناسب برای مشاهده سیاره‌ها

استفاده از عدس‌های نوری ارتوسکوپی به ویژه برای تماشای سیاره‌ها و اشیاء آسمانی دارای جزئیات کوچک یک گزینه محبوب بین علاقه‌مندان به فلک‌شناسی و مشاهده آسمان است.

Kellner و RKE (اصلاح انحصاری Kellner توسط Edmund Scientific) یک طرح سه عنصری هستند که تصاویر را در یک میدان دید 40 درجه با مقداری انحراف رنگی تولید می کنند. فاصله راحتی چشم آنها مناسب می باشد. چشمی های کلنر در تلسکوپ های با فاصله کانونی بلند بهترین عملکرد را دارند. آنها تعادل خوبی بین عملکرد و قیمت بر قرارکرده اند و قیمت هر کدام از 30 تا 50 دلار متغیر است.

چشمی ارفل در طول جنگ جهانی دوم اختراع شد. آنها دارای طراحی پنج عنصری با یک میدان دید گسترده 60 درجه ای هستند. تصاویر حاصل از آنها شبه مانند و آستیگمات بوده که آنها را برای مشاهده سیاره ها نامناسب می کند. طراحی های پیشرفته Erfle چشمی های میدان وسیع نامیده می شوند.

چشمی Plossl دارای طراحی چهار یا پنج عنصری با یک میدان دید 50 درجه است. آنها فاصله راحتی چشم خوبی دارند (به جز لنزهای 10 میلی متری و کوتاه تر). و در سایز های 15 تا 30 میلی متری بهترین عملکرد را ارائه می دهند. کیفیت به خصوص برای مشاهده سیارات مناسب است. آنها به خصوص در لبه های میدان مقداری آستیگمات هستند اما چشمی های محبوبی می باشند.

چشمی های ناگلر در سال 1982 معرفی شدند و با عنوان “همانند پیاده روی فضایی” تبلیغ می شدند. آنها دارای طراحی هفت عنصری با میدان دید 82 درجه ای باورنکردنی هستند. آنها فقط در سایز 2 اینچی عرضه می شوند و سنگین – تا 2 پوند (1 کیلوگرم) – و گران قیمت هستند.

لنزهای بارلو می توانند راهی مقرون به صرفه برای افزایش بزرگنمایی و/یا فاصله راحتی چشم بهتر با چشمی های موجود باشند. عدسی چشمی در لنز های بارلو قرار گرفته و سپس در نگهدارنده چشمی جای می گیرد. یک چشمی در لنز بارلو قرار می گیرد تا بزرگنمایی آن را افزایش دهد.

یکی از دسته‌بندی‌های نهایی چشمی ها، انواعی دارای رتیکل های نورانی است. این چشمی‌ها در طرح‌های مختلفی تولید می‌شوند و به‌طور انحصاری مورد استفاده قرار می‌گیرند. در عکاسی نجومی آن‌ها به هدایت تلسکوپ برای ردیابی یک شی در طول فیلمبرداری کمک می‌کنند، که ممکن است بین 10 دقیقه تا یک ساعت طول بکشد.

فایندر ها و سایر لوازم جانبی

فایندرها دستگاه های مورد استفاده برای کمک به نشانه روی تلسکوپ به سمت هدف مورد استفاده قرار می گیرند. فایندر ها در سه نوع اصلی عرضه می شوند:

• پیپ سایت- شکاف ها یا دوایری که اجازه نشانه روی هدف را می دهند
• رفلکس سایت – جعبه آینه ای که آسمان را نشان داده و شبیه دید لیزری روی تفنگ هدف را با یک نقطه دیود LED قرمز روشن می کند.
• دید تلسکوپ – تلسکوپ کوچک و با بزرگنمایی کم (5 برابر تا 10 برابر) که مانند یک دید تلسکوپی روی تفنگ در کناره آن با یک رتیکل مویی متقاطع نصب شده است،

برخی از فایندرها به صورت استاندارد همراه با تلسکوپ ها عرضه می شوند، در حالی که برخی دیگر جداگانه فروخته می شوند.

فیلترها

فیلترها قطعات شیشه ای یا پلاستیکی هستند که می توان آنها را برای محدود نمودن طول موج های نوری که از طریق تصویر نمایان می شوند روی محفظه چشمی قرار داد.

مجموعه ای از فیلترها برای مشاهده، شامل فیلتر آلودگی نوری (سمت چپ) و فیلترهای رنگی برای افزایش کنتراست در تصاویر سیاره ای در دسترس می باشند.

از فیلترها می توان برای موارد زیر استفاده کرد:

• افزایش مشاهده اجرام کم نور آسمان در آسمان هایی با آلودگی
• افزایش کنتراست عوارض و جزئیات ظریف در ماه و سیارات
• مشاهده خورشید با خیال راحت

فیلتر به لوله چشمی پیچ می شود.

درپوش شبنم

از آنجا که در طول شب به رصد می پردازید، هنگام خنک بودن هوا، ممکن است در تلسکوپ و اپتیک رطوبت جمع شود. برای جلوگیری از این امر، می‌توانید از یک محافظ شبنم استفاده کنید که روی قسمت جلویی تلسکوپ قرار می گیرد. این پوشش طول لوله را افزایش داده و به رطوبت اجازه می دهد تا در داخل محافظ به جای لوله متراکم شود. برخی از پوشش ها را می توان برای جلوگیری از جمع شدن رطوبت حرارت داد.

سایر آشکارگرها

چشم شما آشکارساز اصلی نور در هر تلسکوپی محسوب می شود. برای اکثر ستاره شناسان آماتور، این تنها آشکارسازی است که همیشه به آن نیاز دارند. با این حال، ممکن است بخواهید از آنچه می بینید عکس بگیرید، می توانید این کار را با دوربین های لنز و فیلم معمولی یا با دستگاه های CCD/دوربین های دیجیتال انجام دهید. برخی از ستاره شناسان از تلسکوپ های خود برای اندازه گیری های علمی یا نورسنج (دستگاه هایی برای اندازه گیری شدت نور) یا طیف سنج (دستگاه هایی برای اندازه گیری طول موج و شدت نور یک جسم) استفاده می کنند.

کاری که تلسکوپها می توانند انجام دهند

تلسکوپ ها می توانند آسمان شب را به شما نزدیک کرده و باعث شوند کمتر مرموز به نظر برسد. برای دیدن جزئیات باورنکردنی در بخشی از آسمان لازم نیست قوی ترین تلسکوپ را داشته باشید. اما مشخص نمودن مواردی که دوست دارید ببینید، مهم‌ترین چیزی است که باید قبل از تصمیم‌گیری برای خرید تلسکوپ باید به آن پرداخت. در این بخش، انواع رصدهایی را که می توانید با تلسکوپ انجام دهید، مورد بحث قرار می دهیم. در ادامه به برخی از اجرام آسمانی که احتمالا” دوست دارید ببینید خواهیم پرداخت:

• ماه
• خورشید
• سیارات
• ستاره ها
• دنباله دارها

ما در مورد اینها و سایر موارد بحث خواهیم کرد و ایده ای از آنچه در واقع از طریق تلسکوپ می توانید ببینید به شما ارائه خواهیم داد.

برای داشتن ایده ای در مورد اینکه اجرام مورد بحث در یک تلسکوپ کوچک چگونه به نظر می رسند، من توضیح می دهم که چه تعداد از آنها در تلسکوپ انعکاسی 4 اینچی، میدان گسترده مورد استفاده برای رصد ظاهر می شوند. سپس، در مورد نحوه ظاهر شدن آنها در تلسکوپ بزرگتر و قدرتمندتر بحث خواهیم کرد.

ماه

ماه برجسته ترین جسم در آسمان شب می باشد که بزرگ و روشن بوده و به راحتی قابل شناسایی است. از آنجایی که نور ماه هر روز با تغییر فازهای ماه تغییر می کند، هر روز نمای متفاوتی از عوارض آن خواهید داشت. ماه چیزهای زیادی برای دیدن ارائه می دهد و برای مشاهده عوارض سطح آن نیازی به تلسکوپ بزرگ نمی باشد. با دوربین دوچشمی یا تلسکوپ کوچک (شکست 2 اینچی یا 50 میلی متری، تلسکوپ های انعکاسی 4 اینچی یا 100 میلی متری)، می توان موارد زیر را مشاهده کرد:

• کوه ها
• دهانه ها
• ماریا یا «دریاها»
• مرز بین سایه و روشنایی – خط بین تاریکی و روشنایی، جایی که می توان بیشترین کنتراست را دید

ماه به خوبی شناخته شده است، بنابراین می‌توانید نقشه‌ها یا تصاویر ماه را براحتی، چه بصورت آنلاین یا در نشریات یا کتاب‌های درسی، پیدا و برای شناسایی عوارض مشاهده شده استفاده کنید. یک تلسکوپ بزرگ با دیافراگم (6 تا 10 اینچ / 15 تا 25 سانتی متر) تصاویر نزدیک این عوارض را نشان می دهد. حتی می توان با کمک مشاهدات خود یا سایر تصاویر، ارتفاع کوه های ماه را اندازه گرفت.

برخلاف تصور رایج، بهترین زمان برای رصد ماه هنگام ماه کامل نمی باشد، بلکه زمانی است که ماه بین ربع آخر و ربع اول قرار دارد، زیرا خورشید با زاویه نسبت به عوارض سطح ماه تابیده و منظره خوبی ایجاد می کند. گاهی، استفاده از فیلتر ماه برای افزایش کنتراست نماها و نشان دادن جزئیات مفید است. همچنین، اگر نور بیش از حد زیاد و تلسکوپ از نوع انعکاسی می باشد، می توان با قرار دادن دست در حالی که انگشتان خود را از هم باز کرده اید، در مقابل لوله تلسکوپ میزان نور را کاهش و کنتراست را افزایش داد.

تماشای ماه در طی ماه گرفتگی، که می توان حرکت آهسته سایه زمین بر روی عوارض سطح ماه را دید، اغلب لذت بخش است. با کمک از رایانه ماه گرفتگی رصدخانه نیروی دریایی ایالات متحده می توان از زمان ماه گرفتگی ها مطلع شد.

در نهایت، ماه یک هدف عالی برای عکاسی نجومی است. می توان با استفاده از لنز تله فوتو یا وصل دوربین به تلسکوپ از ماه عکس گرفت.

خورشید

خورشید نزدیکترین ستاره به ماست. مانند ماه، خورشید بزرگ و درخشان بوده و می توان آن را براحتی و البته با انجام اقدامات احتیاطی مناسب با تلسکوپ مشاهده کرد،. در واقع رصد خورشید یکی از معدود پروژه های نجومی است که می توان در طول روز انجام داد.

ساده ترین عوارض سطحی خورشید برای مشاهده لکه های خورشیدی و طوفان های مغناطیسی روی خورشید هستند. می توان لکه های خورشیدی را چه در حال به تصویر کشیدن خورشید و چه در هنگام استفاده از یک فیلتر خورشیدی مناسب دید. می توان ترسیم هایی از لکه های خورشیدی داشت و حرکت آنها را در سراسر قرص خورشیدی یادداشت کرد. با کمک این اطلاعات می توان سرعت چرخش خورشید را تخمین زد. یکی دیگر از فعالیت‌های محبوب، شمارش لکه‌های خورشیدی و دنبال نمودن فعالیت آن‌ها می باشد – فعالیت لکه‌های خورشیدی طی چرخه 11 ساله خورشیدی تغییر می‌کند.

در صورت مشاهده خورشید با فیلتر مناسب، می توان اثر تاریکی لبه ها را مشاهده کرد. در این پدیده لبه خورشید اندکی تیره‌تر از قسمت‌های داخلی به نظر می‌رسد، زیرا شما از قسمت ضخیم‌تری از جو خورشید به سمت لبه نسبت به وسط نگاه می‌کنید.

اگر شرایط مشاهده مناسب و اندکی نیز خوب شانس باشید، می توانید حباب ها یا دانه های سطح خورشید را رویت کنید. همچنین ممکن است نواحی روشن کوچکی را در اطراف یک گروه لکه های خورشیدی موسوم به Faculae بگیرید که نواحی مرتفع گازهای داغ هستند. در نهایت، اگر خیلی خوش شانس باشید، هنگام مشاهده گروه لکه های خورشیدی را در نزدیکی لبه خورشید می توانید یک شعله ی خورشیدی را ببینید.

یک منظره نادر خورشیدی، خورشید گرفتگی و زمانی است که ماه از بین زمین و خورشید عبور کرده و قرص خورشید را می پوشاند. هنگام خورشید گرفتگی تنها زمانی است که می توان تاج خورشید را مشاهده کرد. در واقع، بسیاری از ستاره شناسان آماتور بقدری برای مشاهده خورشید گرفتگی وسواس دارند که آن را در سراسر جهان تعقیب می کنند.

نکته – هنگام مشاهده خورشید از طریق تلسکوپ، داخل لوله گرم می شود. این گرما می تواند به قسمت های نوری تلسکوپ آسیب برساند. برای جلوگیری از این مسئله، مسیر تلسکوپ را به صورت دوره ای تغییر دهید تا خنک شود. برخی از منجمین یک تلسکوپ کوچک جداگانه دارند که از آن منحصراً برای رصد خورشید استفاده می کنند. برای لیستی از خورشید گرفتگی های آینده و ماه گرفتگی و مکان آنها اینجا را کلیک کنید.

سیارات

مناظر سیارات از طریق تلسکوپ کاملاً رضایت‌بخش بوده و باعث می شوند برای دیدن موارد بیشتر برگردید. همچنین می توان سیارات را در مناطق شهری که احتمالا آلودگی نوری متوسط ​​تا قابل توجهی وجود دارد، نیز مشاهده کرد. با یک تلسکوپ کوچک (تلسکوپ انکساری 2 اینچی یا 60 میلی متری، تلسکوپ انعکاسی 4 اینچی یا 100 میلی متری)، می توان برخی از جزئیات سطوح سیارات را مشاهده کرد، اما یک تلسکوپ بزرگتر (3 تا 4 اینچ یا 75 تا انکساری 100 میلی متری، انعکاسی 6 تا 10 اینچی یا 15 تا 25 سانتی متری) جزئیات بهتری را نمایش می دهد.

به طور کلی، تلسکوپ های انکساری تصاویر واضح‌تری از سیارات ارائه می دهند، اما فاقد توانایی جمع‌آوری نور همانند تلسکوپ های انعکاسی هستند. صرف نظر از نوع تلسکوپ مورد استفاده، رصد سیارات نیازمند شرایط دید خوب می باشد – جوی ثابت و خشک با مقدار کمی ابر یا بدون ابر – و باید تلسکوپ خود را حدود 30 دقیقه قبل از رصد بیرون ببرید تا با دمای بیرون خنک شود. خنک کردن تلسکوپ جریان های هوایی داخل لوله که می توانند باعث ایجاد تصاویر مبهم و تار شوند را کاهش می دهد.

زهره

امکان مشاهده هیچکدام از جزئیات سطح زهره بعلت پوشیده شدن آن با ابر وجود ندارد. با این حال، می‌توان چیز جالبی برای دیدن پیدا کرد، زیرا زهره نیز مانند ماه دارای فازهایی بوده و به راحتی می‌توان این مراحل را با هر تلسکوپی رویت نمود. همچنین زهره یکی از درخشان ترین اجرامی آسمان می باشد که یافتن آن ساده است. معمولاً زهره را در بالای خط افق قبل یا بعد از غروب خورشید می توان دید. در روزنامه ها از آن با عنوان “ستاره صبح” یا “ستاره عصر” یاد می شود.

مریخ

مریخ به دلیل فاصله و اندازه کوچکش هدفی دشوار اما چالش برانگیز محسوب می شود. در تلسکوپ انعکاسی با میدان گسترده 4 اینچی (100 میلی‌متری)، می‌توان یک قرص قرمز کوچک را بدون جزئیات سطحی مشاهده کرد. در یک تلسکوپ انعکاسی 8 تا 10 اینچی (20 تا 25 سانتی‌متری)، احتمالاً احتمال رویت کلاهک‌های یخی قطبی و برخی عوارض سطحی تیره (“کانال”) بسته به شرایط وجود دارد. با این حال، چهره مریخ مدام در حال تغییر می باشد. استفاده از فیلترها می تواند تا حدودی به بهبود مشاهده کمک کند.

مشتری

مشتری یکی از زیباترین مناظر در یک تلسکوپ کوچک می باشد. مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی ما بوده و می توان آن را به راحتی پیدا کرد. در یک تلسکوپ انعکاسی 4 اینچی، می توان مشتری را به صورت یک قرص کوچک و زرد روشن مشاهده کرد که معمولاً دارای دو نوار ابر قهوه ای در دو طرف استوای خود می باشد. در یک تلسکوپ بزرگتر (تلسکوپ انعکاسی 8 تا 10 اینچی / 20 تا 25 سانتی متری)، می توان نوارهای ابری و لکه قرمز بزرگ را مشاهده کرد.

همچنین می توان قمرهای مشتری (ماهواره های گالیله) – آیو، اروپا، کالیستو و گانیمد را مشاهده کرد. قمرها هر شب با تغییر موقعیت به دور مشتری می چرخند و تماشای آنها در روز جالب است. در یک تلسکوپ بزرگ ( تلسکوپ انعکاسی 8 تا 10 اینچی یا 20 تا 25 سانتی متری)، حتی می توان سایه یک قمر که قرص مشتری را می پوشاند تماشا کرد!

زحل

زحل به دلیل وجود حلقه هایش جرم مورد علاقه برای تماشا با تلسکوپ است. حلقه های زحل همانطور که از زمین قابل رویت می باشد با چرخش زحل به دور خورشید زاویه خود را تغییر می دهند. بنابراین گاهی حلقه ها به خوبی قابل مشاهده هستند، در حالیکه گاهی اصلا ” آنها را نمی توان دید. زحل یک جسم درخشان است که به راحتی می توان آن را پیدا کرد. در تلسکوپ من، زحل به صورت یک توپ کوچک و زرد روشن با حلقه هایی در اطراف آن ظاهر می شود. من قادر به دیدن هیچ کدام از جزئیات سطح یا شکاف بین حلقه ها موسوم به تقسیم کاسینی نیستم. این اشکال احتمالاً در یک تلسکوپ بزرگتر قابل رویت می باشند.

همانند مشتری، زحل نیز قمرهای متعددی دارد – تیتان، یاپتوس، فوبی – که موقعیت آنها تغییر می کند. من برای مشاهده قمرهای زحل با تلسکوپ خود مشکل دارم، با اینکه احتمال دارد بتوانم یکی از آنها را در یک شب خوب ببینم. با این حال، یک تلسکوپ بزرگتر احتمالاً آنها را بسیار بهتر آشکار می کند.

اورانوس، نپتون و پلوتون

به دلیل فاصله بسیار زیاد آنها از زمین، یافتن موقعیت این سیارات دشوار بوده و برای هر ناظری یک چالش محسوب می شود. من هرگز شانسی برای یافتن آنها با تلسکوپم نداشته ام و اگر موفق می شدم احتمالا” چیزی بیشتر از یک قرص کوچک نمی دیدم. با یک تلسکوپ بزرگتر، احتمالا” این سیارات هنوز فقط به صورت قرص های کوچک ظاهر شوند.

سیارک ها

مانند سیارات بیرونی، مشاهده سیارک ها با تلسکوپ های کوچک دشوار است. از آنجایی که این سیارک ها بسیار کوچک هستند، در تلسکوپ مانند ستاره ها به صورت نقاط نورانی ظاهر می شوند. معمولا”، برای تعیین موقعیت یک سیارک، محل آن را از روی یک نمودار پیدا کرده و سپس به میدان ستاره ها نگاه می کنند. این سیارک یک جرم درخشان خواهد بود که در مقایسه با نمودار بی ربط به نظر می رسد. اگر در شب های متوالی به یک میدان نگاه کنید، سیارک جسمی خواهد بود که در میدان حرکت می کند. یافتن این اجرام نیاز به صبر دارد. برخی از رصدکنندگان حرفه ای با استفاده از نورسنج ها یا دوربین های CCD/دیجیتال متصل به تلسکوپ ها، شدت نور سیارک ها را در طی زمان اندازه گیری می کنند. می توان از تغییرات شدت نور برای محاسبه سرعت چرخش سیارک استفاده کرد.

دنباله دارها و شهاب ها

یک ستاره دنباله‌دار یا یک شهاب سنگ که در آسمان می‌چرخد، منظره‌ای هیجان‌انگیز برای هر کسی بوده و تلسکوپ می‌تواند تماشای این اجرام را جذاب‌تر کند.

دنباله دارها

دنباله دارها بازدیدکنندگانی موقتی از خارج منظومه شمسی هستند. آنها با عبور از نزدیکی خورشید، روشنایی خود را تغییر داده و دنباله های خود را توسعه می دهند. نماهای دنباله دارهای مختلف در تلسکوپ ها با هم متفاوت است. دنباله دار Hale-Bopp تصویری دیدنی در تلسکوپ کوچک من بود. توانستم مقداری از هسته، دنباله دار و دنباله غبار مانند آن را ببینم. دنباله دار Hyakutake نیز نمای مشابهی داشت. با این حال، همه دنباله‌دارها به اندازه‌ کافی روشن نبوده و یا رشد نمی‌کنند که تصاویر خوبی را در تلسکوپ‌های کوچک بتوان از آنها مشاهده کرد. بسیاری از رصدگران در دهه 1980 از تصاویر دنباله دارهای کوهوتک و هالی ناامید شدند. بسیاری از ستاره شناسان آماتور با صبر زیاد و استفاده از دوربین دوچشمی یا تلسکوپ کوچک دنباله دارها را جستجو می کنند.(پیشنهاد می شود: بهترین دوربین های دوچشمی برای رصد ستارگان)

شهاب سنگ ها

شهاب ها بقایای (غبار، سنگ) شناور در اطراف منظومه شمسی هستند. این اجرام با سرعت هزاران مایل یا کیلومتر در ساعت در منظومه شمسی حرکت می کنند و هنگام برخورد با جو، به دلیل اصطکاک می سوزند. هنگامی که یک شهاب سنگ می سوزد، رگه ای ناپایدار و کشیده در آسمان به جا می گذارد. در صورت عبور یک شهاب از جو و برخورد آن با زمین، شهاب سنگ نامیده می شود. زمین ممکن است با یک (پراکنده) یا تعداد زیادی (بارش) شهاب روبرو شود. بارش شهابی با بقایای دنباله دار همراه است و هر ساله در زمان های مختلفی رخ می دهد. بارش های شهابی براساس صور فلکی که از آنها پدیدار می شوند (مانند Perseids، Orionids و Leonids) نام گذاری شده اند. به طور معمول، شهاب‌ها برای مشاهده تلسکوپ خیلی سریع اتفاق می افتند. بهترین راه دیدن بارش شهابی با چشم غیر مسلح و/یا دوربین دوچشمی در آسمانی تاریکی می باشد که در آن هیچ نور شهری وجود ندارد. شمارش شهاب ها یک پروژه معمول در نجوم آماتور است. مشاهده یک بارش شهابی شگفت انگیز بوده و برخی از بارش ها ممکن است شامل صد شهاب در ساعت باشند.

اجرام اعماق آسمان

اجرام اعماق آسمان شامل چندین ستاره، ستارگان مختلف، خوشه های ستاره ای، سحابی ها و کهکشان ها می باشند. کاتالوگی حاوی بیش از 100 جرم در اعماق آسمان که می توان با یک تلسکوپ کوچک مشاهده کرد توسط چارلز مسیه در سال 1700 گردآوری شد. اجرام مسیه با M بزرگ و به دنبال آن یک عدد مشخص می شوند (مانند M31، M41). آنها غالباً در هر تلسکوپی، بصورت تکه های نوری ضعیف و مبهمی هستند. نکته مهم در رصد بیشتر اجرام اعماق آسمان، یک آسمان تاریک (آلودگی نوری کم یا فاقد آلودگی) و یک تلسکوپ بزرگ (با دیافراگم بیشتر از 6 اینچ یا 15 سانتی متر) است. با این حال، برخی از اجرام اعماق آسمان را می توان با تلسکوپ های کوچک نیز مشاهده کرد. همچنین، فیلترهای آلودگی نوری ممکن است به بهبود نمای برخی از این اجرام کمک کنند.

ستارگان متعدد

بسیاری از ستارگان در واقع آرایش دو یا چند ستاره می باشند که به دور یکدیگر می چرخند. به عنوان مثال، در صورتیکه با یک تلسکوپ کوچک به میزار (ستاره میانی دسته دب اکبر) نگاه کنید، دو ستاره خواهید دید. همین امر در مورد Albireo (بتا Cygni) نیز صدق می کند. ستارگانی که ذوزنقه وسط سحابی شکارچی (M42) را تشکیل می دهند نیز بخشی از یک منظومه چهار ستاره هستند. ستارگان در چندین منظومه ستاره ای ممکن است از نظر سایز، روشنایی و رنگ متفاوت باشند. یک چالش برای یک ستاره شناس آماتور تقسیم یک منظومه ستاره ای می باشد – یعنی بتواند با استفاده از بزرگنمایی مناسب، منظومه ستاره ای را به ستارگان جداگانه ای تفکیک کند.

ستاره های متغیر

برخی از ستارگان هنگام مشاهده و در طول زمان به صورت دوره ای پر نور و کم نور می شوند. این ستاره ها را ستاره های متغیر می نامند. ستاره های متغیر می توانند شامل موارد زیر باشند:

• گرفتگی ستارگان دوتایی – یکی از ستاره های عضو از مقابل دیگری عبور می کند (ستاره Algol در صورت فلکی پرسئوس هر چند روز یکبار درخشان و کم نور می شود)
• متغیرهای قیفاووسی – این ستارگان به دلیل تغییرات درونی، درخشندگی اشان تغییر می کند
• متغیرهای بلند مدت (Mira) – درخشندگی این ستارگان در طی ماه ها تغییر می کند
• متغیرهای فاجعه بار – اینها شامل رویدادهای انفجاری مانند نواخترها و ابرنواخترها می باشند

بسیاری از ستارگان متغیر را می توان با تلسکوپ های کوچک رصد نمود و شدت نور آنها را بوسیله مقایسه با ستارگانی با بزرگی مشخص تخمین زد. رصد ستاره های متغیر یکی از حوزه هایی است که در آن افراد آماتور می توانند به علم نجوم کمک کنند، زیرا ستاره شناسان حرفه ای زمان کافی برای چنین مشاهداتی را ندارند. برای کسب جزئیات بیشتر به انجمن آمریکایی رصدگران ستاره متغیر (AAVSO) مراجعه کنید.

خوشه های ستاره ای

خوشه های ستاره ای همراهی نزدیک هزاران ستاره یا بیشتر هستند. آنها می توانند بصورت خوشه های باز یا خوشه های کروی باشند. خوشه های ستاره ای مناظر فوق العاده ای را در تلسکوپ های کوچک ارائه می دهند. یکی از آنها Pleiades در صورت فلکی ثور (در سمت راست) است. Pleiades هفت ستاره درخشان داشته و با چشم غیر مسلح قابل رویت است. اما هنگام مشاهده با تلسکوپ کوچکی مانند تلسکوپ، هزاران مورد قابل رویت خواهند بود.

سحابی ها

سحابی ها ابرهایی از گاز و غبار در فضای بین ستاره ای هستند. یکی از سحابی های مورد علاقه من سحابی بزرگ (Great)در صورت فلکی شکارچی (M42) است. که شمشیر شکارچی به راحتی با چشم غیرمسلح قابل رویت می باشد. این سحابی دارای یک ابر بزرگ از گاز و غبار بزرگ با یک مثلث داخلی از ستارگان موسوم به ذوزنقه می باشد. می توان گاز را اما نه با جزئیات تصویر هابل که در اینجا نشان داده شده مشاهده کرد. هیچ تلسکوپ آماتوری این درجه از جزئیات را نشان نمی دهد. سحابی شکارچی، از این نظر که نور ساطع می کند یک سحابی گسیلی است، برخلاف سحابی جذبی یا تاریک که نور را جذب می کند (به عنوان مثال سحابی Horsehead، در شکارچی). یافتن و مشاهده برخی از سحابی ها، مانند Horsehead، یک چالش واقعی است.

سحابی ها در بزرگنمایی کم بهتر قابل رویت می باشند و تلسکوپ های میدان گسترده می توانند نمای خوبی از آنها ارائه دهند. تلسکوپ‌های دارای دیافراگم بزرگ می‌توانند نور کافی برای تولید تصاویر روشن جمع‌آوری کرده و فیلترهای آلودگی نوری به‌ویژه برای اخترشناسان شهری/حومه‌شهری احتمالا” به مشاهده جزئیات درون سحابی ها کمک کنند. سحابی ها اهداف مورد علاقه عکاسان نجومی هستند.

کهکشان ها

کهکشان ها منظومه های عظیمی از ستارگان هستند که با کمک نیروی گرانش در کنار هم قرار گرفته اند. آنها ممکن است تنها باشند، اما بیشتر به صورت خوشه ای یافت می شوند. کهکشان آندرومدا (M31) با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است. در نیمکره جنوبی، ابرهای بزرگ و کوچک ماژلانی کهکشان های ماهواره ای هستند که به دور کهکشان راه شیری می چرخند. کهکشان ها اشکال و سایز های مختلفی دارند:

کهکشان مارپیچی

• مارپیچی (M31 در آندرومدا)
• بیضوی (M87 در Virgo)
• میله‌ای، مارپیچی (NGC 1530 در Camelopardalis)
• نامنظم (ابرهای ماژلانی، M82 در دب اکبر)

در تلسکوپ های کوچک، کهکشان ها به صورت تکه های کم نور و مبهمی ظاهر می شوند. می توان M31 را در آندرومدا به صورت یک دیسک زاویه دار مشاهده کرد. برای دیدن جزئیات دقیق کهکشان ها، از جمله خطوط گرد و غبار در سراسر آنها، به یک تلسکوپ با دیافراگم بزرگ (8 تا 10 اینچ یا بیشتر) نیاز است. برای رصد بیشتر کهکشان ها تاریک بودن آسمان ضروری است. همانند سحابی ها، کهکشان ها هدف مورد علاقه عکاسان نجومی هستند.

عکاسی نجومی

عکاسی نجومی سرگرمی مورد علاقه بسیاری از ستاره شناسان آماتور می باشد، اما نیازمند صبر و حوصله فراوان است. عکاسی نجومی را می توان با دوربین های معمولی (35 میلی متر)، دوربین های مخصوص (دوربین های اشمیت) یا دوربین های CCD/دیجیتال انجام داد. در واقع، به نظر می رسد بحث فعلی در مورد عکاسان نجومی معمول مقایسه با عکاسان نجومی دیجیتال باشد. هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند.

چندین روش برای انجام عکاسی نجومی وجود دارد:

• استفاده از یک دوربین (با یا بدون لنز تله فوتو) که روی یک “مقر اسکاچ” متحرک که بر روی سه پایه نصب شده است.
• استفاده از دوربین (با یا بدون لنز تله فوتو) “piggybacked” روی تلسکوپ (تلسکوپ به عنوان عدسی راهنما استفاده می شود).
• استفاده از دوربینی که روی تلسکوپ نصب شده (تلسکوپ به عنوان لنز دوربین عمل می کند).

در اینجا چند قطعه مهم از تجهیزات مورد نیاز برای عکاسی نجومی معرفی می شوند :

• یک مقر استوایی برای ردیابی حرکت اجرام. در برخی از فیلمبرداری ها لازم است یک شی را تا یک ساعت ردیابی کنید.
• یک پایه “T” عکاسی برای اتصال دوربین به نگهدارنده چشمی.
• کابل شاتر، در صورت استفاده از دوربین 35 میلی متری (حالت دستی).
• یک چشمی راهنما با یک رتیکل نورانی، برای نگه داشتن هدف در مرکز میدان هنگام حرکت.

تلسکوپ‌های انعکاسی دارای دیافراگم بزرگ به دلیل توانایی جمع‌آوری نور، تلسکوپ مورد علاقه عکاسان نجومی هستند.

عکاسی نجومی نیازمند تعهد زیادی می باشد، اما بررسی و نمایش کارهای خود می‌تواند فوق‌العاده ارزشمند باشد. همچنین می توان از عکس ها برای کسب اطلاعات علمی در مورد اجرام آسمانی استفاده کرد.

این فقط یک نمای کلی از پروژه هایی بود که می توان با تلسکوپ انجام داد. باز هم لازم به یادآوری است چیزی که قصد مشاهده آن را دارید، یکی از مهمترین عوامل در انتخاب تلسکوپ خواهد بود. چه یک ناظر معمولی باشید که صرفا” قدر دان زیبایی های آسمان است، یا یک منجم جدی و علم محور، آسمان شب چیزهای زیادی برای ارائه دارد.

چه نوع تلسکوپی نیاز دارم؟

به محض تصمیم برای خرید تلسکوپ، انواع مختلفی برای انتخاب وجود دارند که در محدوده های قیمتی گسترده ای قرار می گیرند. ابتدا باید بدانید که به چه نوع تلسکوپی نیاز دارید. سپس در مورد مشخصات مد نظر صحبت خواهیم کرد:

• ویژگی های نوری – نحوه جذب و تمرکز نور توسط تلسکوپ (خواهید فهمید که چرا رتبه بندی های بزرگنمایی می تواند گمراه کننده باشد!)
• ویژگی های غیر نوری — سخت افزار مورد استفاده برای تمرکز نور می تواند تفاوت بین یک مدل ارزان تر و یک مدل گران تر را آشکار کند.
• مقرها
• چشمی ها
• فایندرها
• لنزهای مورب و منشورهای erecting
• فیلترها
• ملاحظات کاربردی مانند قابلیت حمل، نگهداری، نگهداری و محدوده قیمت.
• سایر لوازم جانبی از جمله تجهیزات مورد استفاده برای عکاسی با تلسکوپ

نوع تلسکوپ مورد نیاز بیشتر به رصدی که می خواهید انجام دهید بستگی دارد. بسیاری از ستاره شناسان آماتور بیش از یک تلسکوپ دارند که هر کدام برای رصد متفاوتی تخصص دارند. اما اگر مبتدی هستید، ممکن است به دنبال تلسکوپی باشید که بتوانید از آن برای چندین فعالیت مختلف استفاده کنید.

به یاد داشته باشید که سه نوع اصلی تلسکوپ وجود دارد:

• تلسکوپ های انکساری – یک عدسی وسیله اصلی برای جمع آوری نور است.
• تلسکوپ های انعکاسی – یک آینه وسیله اصلی برای جمع آوری نور است.
• تلسکوپ های مرکب یا کاتادیوپتری – از ترکیب عدسی ها و آینه ها برای جمع آوری نور استفاده می شود.

هر نوع با توجه به کیفیت نوری، عملکرد مکانیکی، نگهداری، سهولت استفاده و قیمت دارای مزایا و معایب خاص خود می باشند.

برای کمک به تطبیق نوع تلسکوپ با نوع رصد مدنظر شما، جدولی را آماده کرده‌ایم که طراحی و دیافراگم را با کاربرد رصد (ماه، سیارات، اعماق آسمان و غیره) مرتبط می‌کند.

به طور کلی، تلسکوپهای انکساری برای رصد ماه و سیارات مناسب می باشند در حالی که انواع انعکاسی برای رصد اعماق آسمان بهترند. تلسکوپ های ترکیبی نیز ابزارهای رصد عمومی خوبی هستند.

همچنین جایی که بیشتر مشاهدات خود را انجام می دهید را بایستی مد نظر قرار دهید

• آسمان شهری با آلودگی نوری– تلسکوپ های ترکیبی و انکساری نسبت به انواع انعکاسی ها عملکرد بهتری دارند
• آسمان حومه شهر دارای آلودگی نوری نسبی – همه انواع یکسان هستند.
• آسمان های تاریک و روستایی – تلسکوپ های ترکیبی و انعکاسی کمی بهتر از انواع انکساری می باشند چون می توانند نور بیشتری را جمع آوری کنند.

قابلیت های نوری

توانایی این تلسکوپ در جمع آوری نور مستقیماً با اپتیک مورد استفاده مرتبط است. استفاده از تلسکوپ های دارای اپتیک های بی کیفیت می تواند بسیار خسته کننده باشد. در اینجا یکسری از ملاحظات نوری که هنگام خرید تلسکوپ باید به آنها توجه نمود ارائه می شوند

• دیافراگم
• بزرگنمایی
• فاصله کانونی
• نسبت کانونی (f/number)
• عدد موج
• وضوح

دیافراگم

توانایی تلسکوپ در جمع آوری نور بطور مستقیم با سایز (قطر) عدسی شیئی یا آینه اصلی مرتبط است. به طور کلی، هر چه عدسی یا آینه بزرگتر باشد، تلسکوپ نور بیشتری را جمع آوری و متمرکز نموده و تصویر نهایی روشن تر خواهد بود. دیافراگم احتمالاً مهمترین معیار در هنگام خرید تلسکوپ محسوب می شود با اینحال تنها معیار مهم نیست. باید تلاش کنید تا حد امکان دیافراگم بزرگتری خریداری نمائید. با این حال، باید عوامل دیگری را نیز مد نظر قرار داد، از جمله سایز، وزن، فضای نگهداری و قابلیت حمل، که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت. بزرگترین تلسکوپ همیشه بهترین تلسکوپ نمی باشد.

بزرگنمایی

این معیار ممکن است برای خریداران مبتدی گمراه کننده باشد. اغلب، سازندگان تلسکوپ های “ارزان، فروشگاهی، قدرت 200 برابر یا بیشتر را روی جعبه محصولات خود نشان می دهند. بزرگنمایی یا قدرت ارتباط چندانی با عملکرد اپتیکی تلسکوپ نداشته و معیار مهمی نیست. توانایی تلسکوپ برای بزرگ‌نمایی تصویر (بزرگ‌نمایی) به ترکیب لنزهای مورد استفاده بستگی دارد، معمولاً یک عدسی شیئی با فاصله کانونی زیاد یا یک آینه اصلی در ترکیب با یک چشمی دارای فاصله کانونی کوتاه استفاده می شود. با افزایش بزرگنمایی تصویر، میدان دید و روشنایی تصویر کاهش می یابد. یک قانون کلی در مورد بزرگنمایی این است که حداکثر بزرگنمایی تلسکوپ x 40 تا x 60 (متوسط x 50) در هر اینچ دیافراگم است. از آنجایی که تقریباً در هر تلسکوپی با استفاده از چشمی های مختلف می توان به هر بزرگنمایی دست یافت، دیافراگم به یک قابلیت مهمتر از بزرگنمایی تبدیل می شود. علاوه بر این، بیشتر اجرام نجومی به بهترین وجه در بزرگنمایی یا قدرت پائین مشاهده می شوند چون بیشترین نور ممکن را جمع آوری کنند.

فاصله کانونی

فاصله کانونی فاصله لازم برای عدسی شیئی یا آینه اصلی می باشد تا تمام نور جمع آوری شده را به یک نقطه (مرکز یا نقطه کانونی) برساند. فاصله کانونی عدسی یا آینه معمولاً جایی روی لوله تلسکوپ ثبت می شود. در غیر اینصورت، باید در دستورالعمل ها یا روی جعبه به دنبال آن باشید. دانستن فاصله کانونی مهم است. همانطور که در بالا شرح داده شد، بزرگنمایی به فاصله کانونی عدسی شیئی یا آینه اصلی و فاصله کانونی چشمی بستگی دارد. به طور کلی، تلسکوپ های با فاصله کانونی زیاد قادر به ارائه بزرگنمایی بالاتر نسبت به انواع دارای فاصله کانونی کوتاه هستند. با این حال، طول لوله تلسکوپ را با فاصله کانونی اشتباه نگیرید، چون تلسکوپ های ترکیبی دارای یک مسیر نوری خم شده می باشند که یک فاصله کانونی طولانی را در یک لوله کوتاه ارائه می دهد.

نسبت کانونی (f/number)

نسبت کانونی یا f/number به روشنایی تصویر و عرض میدان دید مرتبط بوده و بیانگر فاصله کانونی عدسی شیئی یا آینه اصلی تقسیم بر دیافراگم می باشد. مفهوم نسبت کانونی از دنیای دوربین می آید، که در آن یک نسبت کانونی کوچک به معنای زمان نوردهی کوتاه و اصطلاحا” سریع برای فیلم است. هر چند این موضوع برای تلسکوپ نیز صادق است، اما اگر یک تلسکوپ “سریع” و یک تلسکوپ “کند” را برای مشاهده بصری و نه عکاسی با بزرگنمایی یکسان مقایسه کنیم، هر دو تلسکوپ تصویری با کیفیت یکسان خواهند داشت. روی هم رفته، اطلاعات زیر در مورد نسبت های کانونی می تواند مفید باشد:

• f/10 – یا بالاتر – مناسب برای رصد ماه، سیارات و ستارگان دوگانه (قدرت بالا)
• f/8 – برای رصد عمومی مناسب است
• f/6 یا کمتر – مناسب برای رصد اجرام در اعماق آسمان (توان کم)

شماره موج یا خطای موج

هیچ لنز یا آینه ای کامل نیست! عدد موج یا خطای موج شاخصی از میزان کارایی آینه یا عدسی نسبت به یک سطح ایده آل است. این شماره احتمالاً در مشخصات ابزار، و جائی در میان دستورالعمل ها ذکر شده است (هرگز به صورت برجسته نمایش داده نمی شود، بنابراین ممکن است مجبور شوید از فروشنده یا سازنده بپرسید). اعداد موج به صورت کسری از طول موج بیان می شوند. هرچه عدد موج کوچکتر باشد، آینه یا عدسی مناسب تر است. با اینکه حداقل مطلق موج قابل قبول یک چهارم است، تلسکوپ های خوب معمولا دارای اعداد موج یک هشتم یا کمتر نیز می باشند. همچنین عملکرد کلی تلسکوپ مجموعه ای از خطاهای موجی هر جزء نوری است. برای مثال، یک تلسکوپ با دو آینه (هر یک با یک عدد موج یک هشتم) دارای خطای موج کلی یک چهارم خواهد بود.

وضوح

توانایی مشاهده جزئیات دقیق در تصویری از ماه، یک سیاره یا یک ستاره دوتایی بستگی به توانایی تلسکوپ برای تفکیک یا تشخیص دو جرم نزدیک بهم دارد. وضوح تصویر به دیافراگم تلسکوپ، کیفیت اپتیک و شرایط مشاهده وابسته است (مثلاً اتمسفر نور آلوده در مقابل تاریکی، خشک در مقابل مرطوب). به طور کلی، حد ایده آل، که به آن حد Dawes (ثانیه قوس) نیز می گویند، 46/4 در دیافراگم بر حسب اینچ یا 116 در دیافراگم بر حسب میلی متر است.

ویژگی های غیر نوری

علاوه بر اجزای نوری، بخش‌های دیگری از تلسکوپ وجود دارد که بایستی مد نظر قرار گیرند:

نگهدارنده چشمی

چشمی ها در سه قطر عرضه می شوند – 965/0 اینچ (45/2 سانتی متر)، 25/1 اینچ (18/3 سانتی متر) و 2 اینچ (08/5 سانتی متر). با این حال، نگهدارنده چشمی در تلسکوپ ثابت است. تلسکوپ های “ارزان فروشگاهی” معمولا دارای نگهدارنده های 965/0 اینچی می باشند. اکثر تلسکوپ ها نگهدارنده 25/1اینچی دارند. برخی نیز دارای نگهدارنده 2 اینچی هستند. چشمی های دارای قطرهای متفاوت در همه تلسکوپ ها قابل استفاده نیستند. مطمئن شوید که نگهدارنده چشمی تلسکوپ شما قادر به پشتیبانی از چشمی هایی که می خواهید خریداری کنید، می باشد. شما معمولاً گزینه‌ای در مورد سایز ندارید (یعنی سازنده سایز را با مدل تلسکوپ تعیین می‌کند)، اما قطعاً باید بدانید که چیست زیرا بر سایر انتخاب‌های شما تأثیر گذار خواهد بود.

فوکوسر

فوکوسر نگهدارنده چشمی را اندکی به سمت بالا و پایین حرکت داده و فوکوس چشمی را برای هر ناظر بصورت جداگانه تنظیم می کند. فوکوسرها در انواع اصطکاکی، فوکوسر های رک و پینیون وجود دارد. صرف نظر از نوع تلسکوپ، فوکوسر باید بدون لرزش و با تلسکوپ به آرامی حرکت کند. در صورتیکه به آرامی حرکت نکند، هنگام نیاز به فوکوس چشمی (چشمی ها را تغییر دهید، یا زمانی که شخص دیگری با تلسکوپ نگاه می کند)، به خصوص در بزرگنمایی بالا شی احتمالاً از میدان دید خارج خواهد شد. ممکن است گزینه ای برای انتخاب فوکوسر روی تلسکوپ نداشته باشید، با این وجود دانستن آن مفید است.

لنزهای مورب و منشورهای Erecting

هنگام نگاه کرده به جسمی در آسمان، چشمی رو به پایین به سمت زمین قرار دارد. اگر مستقیماً از طریق چشمی نگاه کنید، گردن باید با زاویه ای ناراحت کننده خم می شود. بنابراین، از یک آینه 45 درجه به نام لنز مورب برای انحراف تصویر به چشمی استفاده می شود تا زاویه دید را راحت تر شود. قیمت لنزهای مورب ممکن است از 40 تا 90 دلار متغیر باشد.

تلسکوپ ها و چشمی ها تصویر را وارونه می کنند. این امر در هنگام رصد اجرام نجومی مشکل ساز نیست، اما برای مشاهدات زمینی مانند تماشای پرندگان آزاردهنده است. برای تصحیح این مشکل، از یک منشور erecting یا Porro، مستقیم یا زاویه دار، برای چرخاندن تصویر در جهت درست استفاده می شود. قمت این منشورها بین 25 تا 70 دلار متغیر است.

فیلترها

فیلترهای آلودگی نوری برای آسمان های دارای آلودگی نور متوسط ​​تا شدید ارزشمند هستند. آنها در انواع باند پهن و باند باریک عرضه شده و قیمت آنها بین 40 تا 150 دلار متغیر است. فیلترهای رنگی و پلاریزه برای نشان دادن جزئیات ماه و سیارات مفیدند. آنها اغلب به صورت ست هایی در دسترس بوده و از 15 تا 30 دلار قیمت دارند. فیلترهای خورشیدی برای رصد خورشید مناسب هستند و در انتهای تلسکوپ قرار می گیرند تا بیشتر نور خورشید را مسدود کنند. آنها از آلومینیوم یا Mylar ساخته شده اند و از 50 تا 200 دلار قیمت دارند.

سایر لوازم جانبی

با تعدادی لوازم جانبی، تلسکوپ‌ها می‌توانند در عملکرد و تجربه‌ی مشاهده بهبود یابند

Dew Caps

Dew Caps یا سپر شبنم لوازم جانبی‌اند که با تلسکوپ‌ها استفاده می‌شوند تا از تشکیل شبنم روی اپتیک جلویی مانند لنز هدف یا آینه اصلی جلوگیری کنند. شبنم زمانی ایجاد می‌شود که دمای اپتیک‌ها به دمای زیر نقطه شبنم هوای اطراف کاهش پیدا می‌کند، که باعث تجمع رطوبت روی سطح می‌شود. این مشکل به ویژه در محیط‌های سرد یا مرطوب ممکن است به وقوع بپیوندد و می‌تواند کیفیت تصاویر تلسکوپ را به طرز قابل توجهی کاهش دهد.

Dew Caps برای ایجاد برهم‌کنش کمتر بین اپتیک جلویی تلسکوپ و هوای اطراف، طراحی شده‌اند. این کمک می‌کند که کاهش دما در اپتیک‌ها به حداقل رسد و به این ترتیب تشکیل تشنگی کمتر یا به صفر برسد.

هنگام انتخاب یک Dew Caps برای تلسکوپ خود، اندازه و طراحی اپتیک جلوی تلسکوپ خود و همچنین شرایطی که در آن رصد خواهید کرد را در نظر بگیرید. Dew Caps می تواند یک وسیله جانبی ضروری برای کمک به اطمینان از شرایط بهینه دید در طول مشاهدات نجومی شما باشد.

تجهیزات عکاسی ستاره‌شناسی

عکاسی ستاره‌شناسی یک سرگرمی مورد علاقه بسیاری از ستاره‌شناسان عمومی است. عکس‌هایی از اشیاء کهکشانی عمیق، ماه و سیاره‌ها می‌تواند با دوربین‌های فیلم معمولی، دستگاه‌های CCD/دوربین‌های دیجیتال و حتی دوربین‌های ویدئویی گرفته شود. عکاسی می‌تواند بدون تلسکوپ انجام شود، با نصب دوربین به تلسکوپ (به عبارت دیگر، تلسکوپ برای راهنمایی دوربین استفاده می‌شود) یا با استفاده از تلسکوپ به عنوان لنز دوربین (عکاسی فوکوس اصلی). اگر قصد د

میز و صندلی رصد

ستاره شناسان وسایل زیادی (مانند چشمی، فیلتر، نمودار ستاره، چراغ قوه قرمز، راهنمای میدانی و غیره) را با خود حمل می کنند. داشتن یک سطح صاف برای قرار دادن این اقلام مفید است. بسیاری از ستاره شناسان یک میز چهارگوش تاشو یا میز قابل تنظیم دارند. تولید کنندگان تجهیزات نجومی، میزهای ویژه ای را با سطوح غیر لغزنده ساخته اند که برای جای دادن در صندوق عقب خودرو قابلیت جمع شدن دارند. قیمت این میزها حدود 50 دلار است.

در یک شب طولانی رصد، ممکن است ایستادن ناراحت کننده باشد. هنگامی که به اجسام در ارتفاعات آسمان نگاه می کنید، انتهای چشمی انکسار روی سطح زمین پایین است. بنابراین ممکن است به یک صندلی مانند صندلی تاشو یا صندلی کمپر تاشو نیاز داشته باشید. در اینجا نیز تولید کنندگان تجهیزات نجومی صندلی ها و چهارپایه های مخصوص رصد را ساخته اند که تا شو و قابل تنظیم هستند. قیمت آنها بین 40 تا 150 دلار متغیر باشند.

ملاحظات کاربردی

هنگام خرید تلسکوپ یکسری مسائل کاربردی وجود دارند که برای بهره گیری حداکثری از خرید خود بایستی این عوامل را مدنظر قرار دهید:

• قابلیت حمل
• نگهداری
• فضای ذخیره سازی
• قیمت

قابل حمل بودن

در صورتیکه یک ستاره شناس ساکن شهر هستید، احتمالا” باید تلسکوپ خود را به مکانی چندین مایل دورتر از شهرها که دارای آسمان های متوسط ​​تا تاریک است، منتقل کنید. در اینصورت، باید مطمئن شوید که تلسکوپ برای حمل در خانه و ماشین به اندازه کافی سبک می باشد و به راحتی درون ماشین یا ون شما قرار می گیرد. در نهایت، می توان تلسکوپی را تهیه کرد که به حداقل مونتاژ (اپتیک، نصب) نیاز داشته باشد، هنگام رسیدن به محل رصد تلاش مونتاژ یک پایه تلسکوپ در تاریکی می تواند بسیار خسته کننده باشد.

نگهداری

برخی از تلسکوپ ها مانند انواع انعکاسی نیاز به تعمیر و نگهداری دوره ای دارند. متداول ترین روش برای تعمیر و نگهداری تلسکوپ های انعکاسی، تراز یا همسو نگه داشتن آینه ها است. که می تواند بسته به خود تلسکوپ ساده یا پیچیده باشد. گاهی، مخصوصاً در تلسکوپ های باز یا کاملاً باز، ممکن است گرد و غبار وارد لوله شده و روی آینه های اصلی یا ثانویه قرار گیرد. این آینه ها بایستی تمیز و مجددا” تنظیم شوند شوند. در نهایت، سطوح آینه ممکن است با گذشت زمان مخدوش شده و به نیاز به روکش مجدد آلومینیومی یا تعویض داشته باشند.

محل نگهداری

در صورت عدم استفاده، تلسکوپ ها باید در جایی نگهداری و انبار شوند. این امر می تواند در مورد های تلسکوپ با دیافراگم بزرگ مانند یک تلسکوپ بازتابنده دابسونی 10 اینچی یک مشکل جدی باشد. باید مکانی با فضای کافی پیدا کنید که تا حد امکان بدون گرد و غبار و بدون رطوبت باشد. تلسکوپ را برای جلوگیری از ورود خاک و گرد و غبار به داخل درون یک پوشش نگه دارید.

قیمت

قیمت تلسکوپ ها بسیار متفاوت است. قیمت آنها بسته به نوع می تواند از چند صد دلار تا چند هزار دلار متغیر باشد:

• تلسکوپ های بازتابنده نیوتنی کوچک (دیافراگم 6 اینچی یا کمتر) – 250 تا 1000 دلار
• تلسکوپ های انکساری آکروماتیک (دیافراگم 2 تا 3 اینچی) – 250 تا 1000 دلار
• تلسکوپ های بازتابنده بزرگ دابسونی (دیافراگم 6 تا 18 اینچی) – 300 تا 2000 دلار
• تلسکوپ های مرکب (دیافراگم 6 تا 11 اینچی) – 1000 تا 3000 دلار
• تلسکوپ های انکساری آپوکروماتیک (دیافراگم 3 تا 5 اینچی) – 2000 تا 10000 دلار

همچنین می توان قیمت هر واحد دیافراگم را در نظر گرفته و آنها از بالا به پایین به صورت زیر رتبه بندی کنید:

1. تلسکوپ های انکساری آپوکروماتیک
2. تلسکوپ های بازتابنده نیوتنی، تلسکوپ های مرکب، تلسکوپ های انکساری آکروماتیک
3. تلسکوپ های بازتابنده دابسونی

دو نکته را باید به خاطر بسپارید:

• در صورتیکه مجبور شوید پس انداز خود را خرج کرده و یا هزینه زیادی صرف کنید دیگر مهم نیست کیفیت تلسکوپ چقدر خوب باشد احتمالاً از آن لذت نمی برید
• برای تکمیل تجهیزات رصد خود باید چیزهای دیگری نیز بخرید (چشمی، یاب، فیلتر).

به طور کلی، باید تا جایی که می توانید دیافراگم بالاتری بخرید. اما برای اکثر ناظران، سایز های زیر مناسب هستند:

• تلسکوپ های انکساری: 3 اینچ / 80 میلی متر
• تلسکوپ های انعکاسی 4 تا 8 اینچ / 10 تا 20 سانتی متر
• تلسکوپ های مرکب: 6 تا 8 اینچ / 16 تا 20 سانتی متر

مراقب باش

هنگام خرید تلسکوپ، چند نکته را باید مد نظر داشته باشید تا از خرید تلسکوپی که نیازهای شما را برآورده نمی کند، خودداری نمائید. در اینجا به برخی از مهمترین آنها اشاره می کنیم:

فریب ادعای بزرگنمایی قدرت بالای روی جعبه یا تبلیغات را نخورید!

این مسئله ممکن است برای خریداران مبتدی گمراه کننده باشد. اغلب، سازندگان تلسکوپ های ارزان فروشگاهی قدرت 200 برابر یا بیشتر را بر روی جعبه محصولات خود نشان می دهند. بزرگنمایی یا قدرت ارتباط چندانی با عملکرد اپتیکی تلسکوپ نداشته و معیار مهمی نیست. توانایی تلسکوپ برای بزرگ‌نمایی تصویر (بزرگ‌نمایی) به ترکیب لنزهای مورد استفاده بستگی دارد، معمولاً یک عدسی شیئی با فاصله کانونی زیاد یا یک آینه اصلی در ترکیب با یک چشمی دارای فاصله کانونی کوتاه استفاده می شود. با افزایش بزرگنمایی تصویر، میدان دید و روشنایی تصویر کاهش می یابد. یک قانون کلی در مورد بزرگنمایی این است که حداکثر بزرگنمایی تلسکوپ x 40 تا x 60 (متوسط x 50) در هر اینچ دیافراگم است. از آنجایی که تقریباً در هر تلسکوپی با استفاده از چشمی های مختلف می توان به هر بزرگنمایی دست یافت، دیافراگم به یک قابلیت مهمتر از بزرگنمایی تبدیل می شود. علاوه بر این، بیشتر اجرام نجومی به بهترین وجه در بزرگنمایی یا قدرت پائین مشاهده می شوند چون بیشترین نور ممکن را جمع آوری کنند

دیافراگم

دیافراگم احتمالاً مهمترین معیار در هنگام خرید تلسکوپ باشد، اما تنها معیار مهم نیست. باید تا جایی که می توانید دیافراگم بالاتری خریداری کنید، ولی سایز عوامل مانند سایز، وزن، فضای ذخیره سازی، قابلیت حمل و شرایط آسمان را نیز مد نظر قرار دهید. تلسکوپ های بزرگ سنگین بده و فضای زیادی را در منزل و ماشین اشغال می کنند. بزرگترین تلسکوپ همیشه بهترین انتخاب نیست! برای اکثر ناظران، سایز های دیافراگم زیر مناسب می باشند: تلسکوپ های انکساری: 3 اینچ / 80 میلی متر. تلسکوپ های انعکاسی: 4 تا 8 اینچ / 10 تا 20 سانتی متر؛ تلسکوپ های ترکیبی: 6 تا 8 اینچ / 16 تا 20 سانتی متر

بررسی فوکوسر

فوکوسر نگهدارنده چشمی را کمی به سمت بالا و پایین حرکت داده و فوکوس چشمی را برای هر کاربر بصورت جداگانه تنظیم می کند. فوکوسرها در انواع اصطکاکی یا رک و پینیون وجود دارد. صرف نظر از نوع تلسکوپ، فوکوسر باید بدون اینکه تلسکوپ تکان بخورد، به آرامی حرکت کند. در غیر اینصورت، هنگام فوکوس چشمی (تغییر چشمی ها یا زمانی که شخص دیگری با تلسکوپ نگاه می کند) و بخصوص در بزرگنمایی بالا احتمالاً شی از میدان دید خارج می شود. ممکن است فوکوسری برای انتخاب بر روی تلسکوپ خود نداشته باشید، با این وجود دانستن آن مفید است.

آیا تلسکوپ با چشمی عرضه می شود؟

در کنار خود تلسکوپ و مقر، چشمی ها مهمترین خرید شما محسوب می شوند. اکثر تلسکوپ ها با یک چشمی (قدرت کم) عرضه می شوند و برخی نیز هیچ چشمی ندارند. بنابراین، ممکن است مجبور شوید برای تغییر بزرگنمایی تلسکوپ خود یک چشمی تهیه کنید.

مطمئن شوید که چشمی ها متناسب با نگهدارنده چشمی تلسکوپ هستند.

چشمی ها در سه قطر موجود می باشند: 965/0 اینچ (45/2 سانتی متر)، 25/1اینچ (18/3 سانتی متر) و 2 اینچ (08/5 سانتی متر). با این حال، نگهدارنده چشمی در تلسکوپ ثابت است. تلسکوپ های “ارزان فروشگاهی” معمولا دارای نگهدارنده های 965/0 اینچی می باشند. اکثر تلسکوپ ها نگهدارنده 25/1 اینچیو برخی نیز نگهدارنده 2 اینچی دارند. چشمی هایی با قطرهای متفاوت در همه تلسکوپ ها قابل استفاده نیستند. از مطابقت نگهدارنده چشمی در تلسکوپ با چشمی هایی که می خواهید خریداری کنید مطمئن شوید. شما معمولاً حق انتخابی در مورد سایز ندارید (سازنده سایز را با توجه به مدل تلسکوپ تنظیم می کند)، اما باید بدانید که چیست تا بتوانید چشمی مناسب را انتخاب کنید.

به دنبال یک مقر تلسکوپ ثابت باشید

صرف نظر از نوع مقر مورد استفاده، مهمترین مسئله پایداری آن می باشد. باید مرکز ثقل پایینی داشته باشد تا به راحتی واژگون نشود و بتواند وزن تلسکوپ را به خوبی تحمل کند. هنگام لمس آن نباید لرزش داشته باشد. در نهایت، در هر دو حالت صورت نشسته یا ایستاده باید تلسکوپ را در یک ارتفاع راحت برای شما قرار دهد.

برای خرید گران ترین تلسکوپ وسوسه نشوید!

قیمت تلسکوپ ها بسیار متفاوت است. بسته به نوع ممکن است از چند صد تا چند هزار دلار متغیر باشند. دو نکته را باید مد نظر داشته باشید: مهم نیست کیفیت تلسکوپ چقدر خوب باشد، در صورتیکه مجبور شوید پس‌انداز را خرج کرده و یا پول زیادی هزینه کنید احتمالا” دیگر از آن لذت نخواهید برد. و برای تکمیل تجهیزات رصد خود باید وسایل دیگری را خریداری نمائید (چشمی، یاب، فیلتر).

تلسکوپ خود را بسازید

بسیاری از علاقه مندان ترجیح می دهند خوشان تلسکوپ بسازند. برخی از افراد از صرف زمان برای تراش آینه ها یا لنزها، بریدن لوله، نصب اپتیک و ساخت مقرها لذت می برند. استفاده از تلسکوپی كه خودتان ساخته ايد غرور و رضايت خاصي دارد. اگر نمی‌خواهید قطعات را خودتان تهیه کنید، قطعات زیادی (عدسی‌های عینی، آینه‌های اصلی و ثانویه) به صورت تجاری قابل دسترس هستند – تنها کاری که باید انجام داد این است که آنها را مطابق طرح مدنظر خود مونتاژ کنید. شبکه‌هایی از سازندگان تلسکوپ آماتور و طرح‌ها و مشاوره‌های فراوان وجود دارد. صرف نظر از اینکه تلسکوپ را خودتان بسازید یا آن را بخرید، این وسیله باعث می شود ساعت های زیادی از آسمان شب و تمام شگفتی های آن لذت ببرید.

چه نوع تلسکوپی برای کودکان مناسب است؟

قبل از خرید تلسکوپ برای کودکان، گاهی آنها را برای رصد آسمان بیرون ببرید. به آنها اجازه دهید موقعیت خود را در آسمان شب با شناسایی صورت های فلکی در هر فصل بیاموزند.

برخی از تلسکوپ های مناسب برای کودکان:

• تلسکوپ های انکساری کوچک – بسیاری از کودکان دوست دارند ماه و سیارات را ببینند. این تلسکوپ ها دید خوبی از این اجرام ارائه می دهند.
• تلسکوپ های انعکاسی با میدان گسترده – این تلسکوپ ها تصاویر روشن، کم قدرت و میدان دید وسیعی را از انواع اجرام آسمانی ارائه می دهند. یافتن آنها معمولاً آسان بوده و نمای وسیع میدان دید باعث می شود هنگام جستجوی اشیا استفاده از آنها آسان باشد.

صرف نظر از نوع تلسکوپ خریداری شده، در نظر داشته باشید که تلسکوپ کودکان برای حمل، نصب و استفاده سبک باشد. موارد زیر را نیزدر مورد مقر مد نظر قرار دهید

• مقر نباید برای کودک خیلی بلند باشد، به گونه ای که بتواند در حالت ایستاده از طریق چشمی ببیند.
• مقر باید محکم بوده و لرزش نداشته باشد
• مقر باید مرکز ثقل پایینی داشته باشد تا به راحتی واژگون نشود.

در نهایت، به یاد داشته باشید که اولین تلسکوپ کودک نباید تنها تلسکوپی باشد که از آن استفاده می کند. آنها باید بتوانند به تنهایی از آن استفاده کرده و لذت ببرند. بعداً، می توانند به سراغ مدلهای پیشرفته تری بروند.

برای عکاسی از ماه، سیارات و ستارگان چه چیزی مورد نیاز است؟

عکس‌های اجرام اعماق آسمان، ماه و سیارات را می‌توان با دوربین‌های معمولی، دستگاه‌هایCCD / دوربین‌های دیجیتال و حتی دوربین‌های فیلم‌برداری قابل حمل تهیه کرد. عکاسی را می‌توان بدون تلسکوپ، با دوربین دوشی روی تلسکوپ (یعنی تلسکوپ برای هدایت دوربین استفاده می‌شود) یا با تلسکوپ به عنوان لنز دوربین (عکاسی با فوکوس اصلی) انجام داد. در صورت تمایل برای عکاسی نجومی با استفاده از روش فوکوس اصلی، به موارد زیر نیاز دارید:

• دوربین 35 میلی متری (با قابلیت دستی)، دوربین فیلمبرداری، یا دستگاه/ CCDدوربین دیجیتال
• دوربین یا آداپتور “T”.
• کابل دستی آزاد برای دوربین 35 میلی متری
• راهنمای خارج از محور
• رایانه لپ تاپ یا دستیار دیجیتال شخصی (PDA) (فقط برای استفاده از CCD)

دوربین یا دستگاه CCD تصویر را دریافت می کند. قیمت این دوربین های CCD برای نجوم از 500 تا 10000 دلار متغیر است دوربین یا آداپتور T دوربین را به نگهدارنده چشمی تلسکوپ متصل می کند. راهنمای خارج از محور، ترکیبی از یک آداپتور و نگهدارنده چشمی است که اجازه هدایت حرکت تلسکوپ را با جسم داده و در عین حال امکان عکس گرفتن با دوربین را فراهم می کند. راهنمای خارج از محور، نوری گسیل شده از جسم را منشعب می‌کند تا بتوان به جسم نگاه کرد، معمولاً با یک چشمی مشبک روشن، و دوربین می‌توان نور فیلمCCD/ را گرفت. لپ تاپ یا PDA دارای نرم افزاری برای دریافت، نمایش و ذخیره تصویر می باشد. پردازش تصویر معمولا دیرتر و دور از محل رصد انجام می شود.

علاوه بر تصویر برداری، اخترشناسان آماتور می توانند با استفاده از نورسنج ها نور ستارگان را به منظور انجام تحقیقات علمی مختلف اندازه گیری کنند. فتومترها، مانند دوربین های CCD، بسته به نوع ممکن است از 500 تا 10000 دلار قیمت داشته باشند.

سوالات متداول